Ne nje fshat jetonte nje piktor i njohur. Ai punonte çdo dite me pasion dhe bente piktura shume te bukura, mbi natyren dhe vendin ku jetonte, por i shiste me çmim te larte.
Nje dite i paraqitet nje fshatar dhe i thote: Jeni ne gjendje te mire financiare, perse nuk ndihmon nevojtaret? E shikon furrtarin qe u jep buke falas te varferve, po ashtu edhe kasapxhiu qe jep mish! Po ti çfare ben?
Poktori e degjoi me qetesi, pa thene asnje fjale. Fshatari i pakenaqur me heshtjen e tij, nisi ta pergojonte neper fshat. Fjalet u hapen shpejt dhe piktori u be objekt i gjykimeneve te padrejta.
Pas pak kohesh piktori u semur rend. Askush nuk shkoi ta vizitonte. Ai vdiq ne vetmi pa nje fjale te mire nga ndonje bashkefshatare.
Pas vdekjes se tij, jeta ne fshat vazhdoi sikur asgje te mos kishte ndodhur, derisa nje dite ndodhi diçka qe u beri pershtypje te gjitheve.
Furrtari nuk po u jepte me buke te varferve. As kasapxhiu mish. Te habitur, fshataret i pyeten: Pse nuk ndihmoni me , si dukur?
Ata thane: E mbani mend piktorin qe vdiq? Sa ishte gjalle, çdo muaj vinte fshehurazi dhe na paguante buken dhe mishin qe ne u jepnin te vaferve. Pas vdekjes se tij, ska me kush te paguaj, prandaj nuk kemi mundesi te japim me!
Njerezit mbeten te shtangur. E kuptuan sa padrejtesi kishin bere dhe se sa zemer mire kishte qene piktori.
Ndaj, ky tregim na meson qe te mos paragjykojme, te jemi falenderues dhe qe sadakaja ka vlere te madhe kur ajo jepet shpejt, fshehurazi, vazhdimisht dhe te perfitoje personi i duhur.
Per te lexuar me shume kliko: Ndodhi
