Dy vellezer e donin shume njeri-tjetrin, punon bashke ne kopshte dhe çdo gje e ndanin pergjysme. Nje dite prej ditesh ndodhi nje keqkuptim, e cila kalon ne grindje mes tyre. Ngrindja u shtua. Pas nje fare kohe kaploj heshjta dhe dhimbja. Kjo gje vazhdoj per disa jave dhe disataca mes tyre u thellua edhe me shume derisa shkeputen lidhjet.
Nje dite, nje burre i panjohur trokiti ne deren e vellaut te madh ku i kerkoj pune. Ai i tha: Pranoj por a mund te punosh tek une? E shikon anen tjeter te lumit, ajo eshte shtepia e vellaut time te vogel. Ai me beri keq, me nençmoj dhe u prishen te gjitha lidhjet mes nesh. Do te te treoj se une mund te hakmerrem ndaj tij. I shikon keto gure afer shtepis? Me keto gur dua te ndertosh nje mur te larte, sepse nuk dua ta shikoj vellau.
Burri qe kerkoj pune i tha: E kuptova situaten dhe punen qe me dhe.
Vellau i madh i dha punetorit te gjitha mjetet e nevojshme per pune, pastaj u largua per nje jave. Kur u kthye, punetori kishte perfunduar punen e vet, mirepo punedhenesi u habit. Punetori ne vend qe te ndertonte murin, kishte ndertuar nje ure qe lidhte dy anet e lumit. Ne ate momente doli vellau i vogel nga shtepia e tij dhe vrapoj drejt vellaut te tij duke i thene: Sa vella te mire qe te kam! Po nderton ure mes nesh, perkunder gjithe asaj qe te kam bere! Krenohem me ty!
Vellau i madhe duke shikuar mallin dhe dashurin e vellaut e perqaqfoj vellan e vogel.
Kur vellezerit po festonin pajtimin e tyre, punetori po grumbullonte mjetet e punes per tu larguar. Dy vellezerit njezeri i tha: Mos shko! Kemi ende pune per ty!
Mirepo punetori u dha atyre dhe te gjithe pergjigjen me te mire; "Do te doja te qendroja me ju, mirepo me duhet te nxitoj se duhen ndertuar ura te tjera."
(E huazuar)