Tregohet se nje here dijetari i madh imam Ahmed ibn Habel shkoi ne qytetin e Bagdatit. Nata e zuri ne xhami dhe pasi fali namazin e jacise dhe te gjithe u laguan pergjegjesi i xhamis ngase nuk e njihte i thote: "Dil pasi do e mbyll xhamin dhe asnje nuk lejohet te qendroj!" Dhe pse ishte nate me shi imam Ahmedi doli por nuk dite ku te shkonte. Ashtu ne shi njeri e shikon imam Ahmedit dhe i thote: Pse ri ne shi? Ai iu pergjigj: Per zotin nuk kam kur te shkoj! Nje burr tjeter qe degjoj kete i thote: Eja tek une sonte!
Kurr arriten ne shtepi burri u kujdes per per mysafirin i cili vazhdimisht permende Allahu xh.sh. Kjo gje i beri pershtypje imam Ahmedit dhe e pyet: Po shikoj qe e permend Allahun shpesh! Si keshtu? Burri i thote: Vallai kjo gje me ka dal per mir! Me kete permendje te Allahut per çdo lutje qe bej Allahu mi ka pranuar lutjet, vetem nje lutje (dua) nuk me eshte plotesuar dhe inshallah Allahu ma pranon para se te vdes! Imam Ahmedi e pyet: Mund ta di cfare eshte ajo lutje? Ai i thote: E kam lutur Allahun qe te mos ma marr shpirtin pa u takuar me nje dijetar te madh te islamit!
Me emocione te medha imam Ahmedi i thote: "Allahu ta ka pranuar lutjen , sepse kete mysafir qe e more ne shtepi e ka emrin Ahmed ibn Habel! I zoti i shtepis filloj te qaj nga gezimi dhe e perqafon imam Ahmedin i cili me habi e pyet: Po ti kush je? Ai i thote: Une jam Is-hak ibn Rahavi!" (Edhe ky nje tjeter dijetar).